Pan ddechreuodd Bob ei hyfforddiant gyntaf, roedd yn nerfus iawn ac yn amau ei hun, yn poeni y gallai fod yn rhy hen, ac yn cwestiynu a oedd wedi dewis y llwybr cywir. Ond nawr mae ar ei ffordd i fod yn gymwys ac mae'n teimlo ymdeimlad enfawr o falchder yn y ffordd y mae wedi tyfu nid yn unig fel myfyriwr nyrsio, ond fel person.
Dywed Bob:
“Doeddwn i byth wedi dychmygu y byddai gen i gymaint o hyder ynof fy hun. Mae'r daith wedi bod yn anodd ar adegau, ond ni fyddwn yn ei newid. Ar y dechrau, roeddwn i'n cael trafferth gyda'r ochr academaidd o'r radd nyrsio. Ar ôl bod allan o addysg ers blynyddoedd, roedd dychwelyd i astudio yn frawychus. Traethodau, cyfeiriadau, ymchwil - roedd y cyfan yn teimlo'n llethol. Ond gydag amser, ymarfer, a chefnogaeth wych gan fy nhiwtoriaid, des i o hyd i fy rhythm. Yn araf bach, dechreuais weld y gallwn i ei wneud. Rhoddodd pob aseiniad a gyflwynwyd, a phob rhwystr a basiwyd, yr egni a'r brwdfrydedd i mi barhau i weithio tuag at fy nod.
“Nid y gwaith cwrs yn unig wnaeth fy siapio. Chwaraeodd fy lleoliadau rôl enfawr hefyd. Wna i byth anghofio fy niwrnod cyntaf yn camu ar y ward. Roeddwn i'n teimlo'n hollol anhyderus, yn ansicr beth i'w ddweud neu ei wneud. Ond fe wnaeth y staff fy nghroesawu, fy annog, a rhoi’r cyfle i mi ddysgu ar fy nghyflymder fy hun. Dysgodd y profiadau cynnar hynny bwysigrwydd gwydnwch i mi ac fe'm hatgoffwyd pam roeddwn i eisiau bod yn nyrs yn y lle cyntaf.
“Drwy gydol fy hyfforddiant, rydw i wedi cael y cyfle i weithio mewn cymaint o wahanol feysydd - gofal cymunedol, llawfeddygol, meddygol a gofal brys. Roedd pob lleoliad yn cynnig rhywbeth newydd ac yn fy mhrofi mewn gwahanol ffyrdd. Ar y dechrau, roeddwn i'n poeni na fyddwn i'n ymdopi â'r cyflymder na'r pwysau. Ond po fwyaf y gwthiais fy hun, y mwyaf y darganfyddais yr hyn y gallwn ei wneud.
“Fe wnes i sylweddoli fy mod i’n ffynnu mewn amgylcheddau prysur, lle nad oedd dau ddiwrnod yr un fath. Roeddwn i wrth fy modd â'r gwaith tîm, yr amrywiaeth, a'r her o ddefnyddio fy menter fy hun. Wrth gwrs, roedd yna ddiwrnodau anodd hefyd, adegau pan ddes i adref yn flinedig neu'n emosiynol. Ond daeth hyd yn oed yr amseroedd hynny yn gyfleoedd dysgu gwerthfawr. Fe ddysgon nhw i mi nad yw nyrsio yn ymwneud â bod yn berffaith; mae'n ymwneud â bod yn bresennol, rhoi eich gorau, bod yn rhan o dîm a chefnogi pobl pan fyddant eich angen chi fwyaf.
“Y newid mwyaf fu yn fy hyder. Pan ddechreuais, roeddwn i'n amau pob penderfyniad ac yn fy nghymharu fy hun ag eraill yn gyson. Nawr, rwy'n gweld faint o wybodaeth a phrofiad rydw i wedi'u hennill. Rwy'n ymddiried ynof fy hun yn fwy ac rwy'n gwybod pryd i ofyn am help. Rydw i wedi sylweddoli nad oes neb yn disgwyl i chi gael yr holl atebion ar unwaith gan fod nyrsio yn daith ddysgu gydol oes.
“Un o’r adegau mwyaf balch o’m hyfforddiant oedd derbyn adborth cadarnhaol gan gleifion a’u teuluoedd. Clywed nhw’n dweud, “Diolch, fe wnaethoch chi wahaniaeth go iawn,” roedd yn gwneud yr holl oriau hir a’r gwaith caled yn werth chweil. Fe wnaeth fy atgoffa y gall hyd yn oed y gweithredoedd o garedigrwydd lleiaf gael effaith enfawr.
“Fyddwn i ddim wedi gallu goroesi’r blynyddoedd diwethaf heb y bobl o’m cwmpas. Fy mhartner, teulu a ffrindiau fu fy nghefnogaeth fwyaf, yn fy annog pan oeddwn i eisiau rhoi'r gorau iddi. Chwaraeodd fy Nhiwtor Personol, ynghyd â holl staff eraill yr adran yn Aberystwyth, ran enfawr yn fy helpu i ddod o hyd i'm cyflymder a datblygu - ac roeddent yn gefnogol iawn pan oedd pethau'n anodd. Fe wnaethon nhw fy ngwthio i gredu ynof fy hun a'm helpu i weld cryfderau nad oeddwn i bob amser yn eu cydnabod. Doeddwn i byth yn teimlo fel enw neu rif ; roedd yna deimlad bob amser bod rhywun wrthi’n fy nghefnogi. Roedd adegau pan oeddwn yn amau a allwn i orffen y cwrs, ond gwnaeth y gefnogaeth a gefais yr holl wahaniaeth. Dysgais nad yw gofyn am help yn wendid - mae'n gryfder.
“Nawr, wrth i mi gamu i mewn i’m rôl gyntaf fel nyrs gymwysedig, rwy’n teimlo’n gyffrous am y dyfodol. Rwy'n gwybod y bydd heriau o'n blaenau, ond rwyf hefyd yn gwybod bod gennyf y sgiliau a'r gwydnwch i'w hwynebu. Rwyf am barhau i ddysgu, parhau i dyfu, ac archwilio gwahanol gyfleoedd o fewn nyrsio. Boed hynny'n golygu arbenigo mewn maes penodol, ymgymryd â rôl arweinyddiaeth, neu barhau â'm hastudiaethau yn y dyfodol, rwy'n teimlo'n barod i groesawu beth bynnag a ddaw nesaf.
“Yn fwy nag unrhyw beth, rydw i eisiau gwneud gwahaniaeth. Rwyf am fod y math o nyrs sy'n gwrando, sy'n dangos tosturi, ac sy'n cefnogi pobl trwy rai o adegau anoddaf eu bywydau. Mae'r daith hon wedi fy nysgu fy mod i'n gryfach nag yr oeddwn i erioed wedi sylweddoli. Os gallaf wneud hyn, rwy'n credu y gallaf ymdopi â beth bynnag a ddaw nesaf.
“I unrhyw un sy’n ystyried nyrsio, yn enwedig y rhai sy’n poeni nad ydyn nhw’n ddigon abl neu eu bod nhw wedi’i gadael hi’n rhy hwyr, byddwn i’n dweud, ewch amdani! Nid yw bob amser yn hawdd, ond bydd goresgyn yr heriau yn ei wneud y peth mwyaf gwerth chweil y byddwch chi byth yn ei wneud. Byddwch chi'n tyfu mewn ffyrdd na allwch chi eu dychmygu, yn broffesiynol ac yn bersonol, a byddwch chi'n darganfod cryfderau nad oeddech chi'n gwybod eu bod gennych chi."